Przy doborze rodzaju ogrodzenia ogrywają rolę lokalne tradycje kulturowe, zasoby finansowe inwestorów, a także przepisy, które nakazują lub dopuszczają takie czy inne rozwiązania czy też wręcz zabraniają stosowania pewnych materiałów i technik na danym obszarze.
Często nie musimy stosować ogrodzenia, jeżeli wystarczy tylko wizualne wydzielenie jakiegoś obszarurejonu (np. trawnika czy klombu, a nawet działek mieszkalnych), jak rniało to miejsce np. w eksperymentalnych osiedlach domków fińskich na Polu Mokotowskim i w Ujazdowie w Warszawie. Duńczycy i Finowie na przykład w swoich nowych osiedlach miejskich i podmiejskich budują budynki bezpośrednio w naturalny teren (w miarę możliwości zalesiony) bez realizacji lokalnych dróżek osiedlowych i ogrodzeń.
Jeden z pierwszych publicznych parków w Europie, Ogród Saski w Warszawie, był ogrodzony od czasu swego powstania, tj. XVIII w. aż do naszych czasów. Nazwa tradycyjna placu za Żelazną Bramą wiąże się z kutym żelaznym ogrodzeniem Ogrodu Saskiego i jego Żelazną Bramą, zlokalizowaną w głównej osi Pałacu Saskiego i Ogrodu, na tzw. Osi Saskiej. Dziś została tylko nazwa historyczna: Żelazna Brama, a z monumentalnego ogrodzenia zachował się jedynie symboliczny murek.
W pewnych regionach tradycje wiejskie i miejskie doprowadziły do wygenerowania pewnego stylu rozwiązań architektonicznych ogrodzeń. W okolicach lesistych, górskich budowano ogrodzenia z prostych i długich żerdzi, później zdobionych i chronionych daszkami z desek i gontów. Trzebieże i wylesienia powodowały z czasem stosowanie ogrodzeń drewnianych różnego typu o mniejszym zużyciu drewna: z żerdzi, ciemi, listew, plecionek z chrustu, z desek itp. Obfitość kamieni narzutowych granitowych lub innych łatwo obrabialnych kamieni zachęcała mieszkańców do stosowania prymitywnych, a później coraz bardziej udoskonalonych ogrodzeń z kamienia naturalnego.
Wprowadzenie ceramiki budowlanej (u nas już w średniowieczu, na przełomie XII i XIII w.) rozpowszechniło cegłę do budowy domów, a także ogrodzeń. Renesans i barok, a później klasycyzm wprowadziły do murów kamiennych i ceglanych białe i barwne tynki oraz akcenty rzeźbiarskie i malarskie. Zaczęto stosować także mury z ażurami krat drewnianych i metalowych.