Chełmno już od wczesnego średniowiecza było grodem, leżącym na prastarej drodze łączącej grody kultury łużyckiej, drodze, która ma co najmniej 2500 lat w miejscu dzisiejszej wsi Starogród wiadomości chełmno. Zaistnienie chęci budowy katedry w tym miejscu potwierdzone odkryciem pozostałości bazyliki romańskiej z XI wieku mówi o specjalnej ważności miejsca w okresie wczesnochrześcijańskim. Grodzisko kultury łużyckiej, potem zasiedlenie tego miejsca przez Słowian istniejące tu cmentarzyska w pobliskim Kałdusie dają potwierdzenie na strategiczny punkt w starożytności. W XI-XII w.
Chełmno pełniło funkcję grodu kasztelańskiego. Miasto to w 1228 Zakon Krzyżacki wybrał na stolicę ziemi chełmińskiej, w latach 1230-1250 było głównym miastem zakonu i siedzibą I Komturii), a 1236-1251 siedzibą diecezji chełmińskiej. 28 XII 1233 roku łącznie z Toruniem otrzymało prawa miejskie (odnowione po pożarze w 1251), które stały się wzorem dla lokacji około 200 miast wschodniopomorskich chełmno i mazowieckich. W tym czasie miasto nosiło także przyjętą przez Niemców.
Podróże Wikingów sięgały dowodnie do starego portu pruskiego Truso.[1] oraz prowadziły w górę Wisły. Obecność Wikingów jest dostatecznie szeroko zaznaczona zabytkami z dzisiejszych badań archeologicznych w okolicy starego Chełmna. Chełmno pełniło funkcję grodu kasztelańskiego. Miasto to w 1228 Zakon Krzyżacki wybrał na stolicę ziemi chełmińskiej, w latach 1230-1250 było głównym miastem zakonu i siedzibą I Komturii), a 1236-1251 siedzibą diecezji chełmińskiej. 28 XII 1233 roku łącznie z Toruniem otrzymało prawa miejskie (odnowione po pożarze w 1251), które stały się wzorem dla lokacji około 200 miast wschodniopomorskich i mazowieckich chełmno
8222;wzgórze&