Kreskówka – krótki utwór literacki, wierszowany lub pisany prozą, żartobliwy, zawierający morał (pouczenie). Czasem słowa dzieci bajka używa się w znaczeniu baśń, w języku potocznym słowo bajka oznacza często również film animowany bądź kreskówkę jednak jest to błąd rzeczowy biorąc pod uwagę zasady języka polskiego.
Forma literacka znana już w starożytności. Może mieć formę rozbudowaną, narracyjną lub zwięzłą, kołysanki epigramatyczną. Pierwsi znani bajkopisarze to: Ezop (VI w. p.n.e.), Fedrus (II w. p.n.e.). Do najstarszych bajek należą także bajki buddyjskie zwane dżataka, niektóre z nich pochodzą sprzed prawie 2500 lat.
W jakiś czas później syn-książę miał zdjąć z księżniczki klątwę, jednak zamiast niej zastaje on wilka-transwestytę przebierającego się za babcię Czerwonego Kapturka pytającego "czego?"; ponadto odkrywa, że przed nim Fionę uwolnił ogr i że są małżeństwem.
Wyróżnia się dwa rodzaje bajek: bajki narracyjne i bajki epigramatyczne. Bajka narracyjna jest zbliżona do noweli, rymowanki posiada krótką, prostą fabułę. Starożytnym twórcą bajek narracyjnych jest np. Babrios, nowożytnym La Fontaine. Bajka epigramatyczna jest natomiast zbliżona do epigramatu, krótsza, pozbawiona fabuły i wszelkich cech epickich. Teoretyczne uzasadnienie dał bajce epigramatycznej Gotthold Ephraim Lessing, nawiązując do starożytnej tradycji Fedrusa.
Morał może znajdować się na początku lub na końcu utworu, albo wynikać z jego treści. Istotną cechą bajki jest alegoryczność. Bohaterami bajek mogą być ludzie, a także zwierzęta i przedmioty, które uosabiają typy ludzkie i cechy charakteru. Najczęściej jednak są nimi zwierzęta. Każda bajka posiada charakter dydaktyczny.
W zamian za pewną przysługę, jaką Wróżka Chrzestna oddała Haroldowi, Harold musiał zgodzić się, by Wróżka rzuciła na jego córkę Fionę zły urok, i by Fiona została uwięziona w ponurym zamczysku w kraterze wulkanu, którego pilnowała ziejąca ogniem smoczyca.